پروین اعتصامی

تا به کی جان کندن اندر آفتاب ای رنجبر

زين همه خواری که بينی زآفتاب و خاک و باد

از حقوق پايمال خويشتن کن پرسشی

جمله آنان را که چون زالو مکندت خون بريز                 

ديو آز و خودپرستی را بگير و حبس کن

حاکم شرعی که بهر رشوه فتوی می دهد

آنکه خود را پاک می داند ز هر آلودگی

گرکه اطفال تو بی شامند شبها باک نيست

گر چراغت را نبخشيده ست گردون روشنی 

در خور دانش اميرانند و فرزندانشان

مردم آنانند کز حکم و سياست آگهند

هرکه پوشد جامه ی نيکو، بزرگ و لايق است

جامه‌ات شوخ است و رويت تيره رنگ از گرد و خاک

هرچه بنويسند حکام اندرين محضر رواست

ريختن از بهر نان از چهره آب ای  رنجبر

چيست مزدت جز نکوهش با عتاب ای رنجبر

چند می ترسی ز هر خان و جناب ای رنجبر

 وندران خون دست و پايی کن خضاب ای رنجبر

تا شود چهر حقيقت بی حجاب ای رنجبر

که دهد عرض فقيران را جواب ای رنجبر

می‌کند مردارخواری چون غراب ای رنجبر

خواجه تبهو می کند هر شب کباب ای رنجبر

غم مخور، می‌تابد امشب ماهتاب ای رنجبر

تو چه خواهي فهم کردن از کتاب ای رنجبر

کارگر کارش غم است و اضطراب ای رنجبر

رو تو صدها وصله داری بر ثياب ای رنجبر

از تو می‌بايست کردن اجتناب ای رنجبر

کس نخواهد خواستن زيشان حساب ای رنجبر