م. آزرم
نعمت میرزاده
«… در كوچه های باور مردم
بيداری،
اعتماد به دشمن را،
بر داربست تجربه، مصلوب كرده است…»
پیشواز
در ترسیم خیانت پرویز نیکخواه
از شهر بند فاجعه میآيد
آنك فجيع،
زشت،
تماشائی
آلوده جان فاجعه سودا.
ياران من!
مشوريد!
او را امان دهيد، تماشائیست!
از شهر بند فاجعه میآيد
مردی كه پشتواره ايمانش را
در منزل دوراهی سودا و استقامت
از شانه تحمل هشته
وينك چو سائلان سمج
در كوچه های باور مردم، میگردد
– با شكلكی به چهره ز توجيه
بر بويه گشايش يك در
بر بويه پذيرش يك آشنا
مگر
مشتی كه،
پتك خويشتنش بايد
برخانه های
اعتماد
مردم
میكوبد
غافل كه هيچ دری ديگر
درگاه بوس را
پذيره نخواهد بود
ياران من!
مشوريد!
او را امان دهيد، تماشائیست!
بيهوده پرسه میزند اين سائل
اين سمج
در كوچه های باور مردم،
– ديریست –
درها به هر زحير عبث، بسته‌ست
در كوچه های باور مردم
بيداری،
اعتماد به دشمن را،
بردار بست تجربه، مصلوب كرده است
در كوچه های باور مردم،
خونهای تازه شهدا
خورشيدهای روشن برهانند
او را امان دهيد!
ياران من!
چقدر تماشائیست!
مردی كه در محله شهدا
دژخيم را فرشته بخواند…
ای سامری!
تنهائی عظيم،
عذابت بس!
در هيچ آستان اجابت
با سائل زحير تو رحمت نيست
ای،
در درون خويشتن خويش،
دربدر
جز مرگ،
هيچكسی،
پاسخت نخواهد گفت.
تهران – مرداد ۱۳۴۹
