علیرضا نابدل
(۱۳۲۳ – ۱۳۵۰)
اُختای
صمد کؤنلومده دير«صمد» در قلب من است
او خودو قارانقوش آيريليق سؤزون
مروت اهلينين گؤزو يولدا کن
جومدو طوفانلارا اونوتدو ئوزون
اولدوزا نه جواب وئره جگم من!؟
***
سخن از جدايي گفت “قارانقوش”
در لحظه ای که مردان بامروت را چشم بر راه بود
به قلب طوفان ها زد و خود را به دست فراموشي سپرد.
اينک من، جواب “اولدوز” را چه بايد بدهم!؟
***
قيشدا قارلي داغلار سوراغلاشسالار
تبريزين گول اوغلون، مهربان اوغلون
بير هرای چکه رم ای اوجا داغلار
آختارين آرازين چنلي بئليندن.
***
به هنگام زمستان که کوه های برف پوش سراغ مي گيرند
از رعناترين و مهربان ترين فرزند تبريز؛
فرياد مي زنم: ای کوه های بلند
او را در “چنلي بئل” آراز بجوئيد!
***
دشمن طعنه وير سا صمد هاردا دير
اليمي سينه مه چاليب ديئه رم
صمد کؤ نلومده دير، اوره گيمده دير
دؤ گوشور، ئولسه ده دؤ نمز ائليندن.
***
“کجاست صمد؟” به طعنه بپرسد اگر دشمن
مشت بر سينه مي کوبم و مي گويم:
صمد در وجود من و در قلب من است
همچنان مي رزمد
که مرده اش نيز از مردم اش جدا نيست.
***
اونون صداقتي جان وئرير بيزه
آلولي عشقيندن الهام آليريق
هر دقيقه باش چکير اوره گيميزه
مغاياتليق ائدير ئوز اکديگيندن.
***
جان مي بخشد ما را صداقت او
از عشق پرالتهاب اش الهام مي گيريم.
هر آن سر مي زند به قلب ما،
و از کشته ی خويش مواظبت مي نمايد.
***
سؤ يله ين گئده جک؛ سؤزو قالاجاق
عدالت ناغيلين ائل دوغرولداجاق
ظلم ائوی عدليلن بر باد اولاجاق
صمدی قارشيدا گوره جک دشمن
***
آن که سخن مي سرايد نمي پايد، و آن چه مي پايد سخن اوست،
يقين که خلق قصه ی عدالت را واقعيت خواهد بخشيد
خذلان در خواهد افتاد، به خانه ی ستم از عدل
و دشمن خواهد ديد که صمد در مقابل اوست.
***
بو بير ناغيلدير کي ائللر سوبله ير
بيری سسدن دوشسه، او بيرسي دئيه ر
ناغيلچي دايانار، سوز دوام ائدر
ائل ايچون ياشايار بوردا بسله نن.
***
اين قصه ای ست که خلق ها مي سرايند
اگر يکي از صدا بيفتد، ديگری به صدا درمي آيد
قصه گو باز مي ماند، و قصه دوام مي يابد
به خاطر خلق زندگي مي کند آنکه در اين جا بار آيد.
***
نياران قالماسين اولدوزا ديين
کؤنلومه آلميشام صمدين عشقين
صمد کؤنلومده دير، اوره گيمده دير
وورغونون آداشي جگريمده دير
انتقام آلاجاق ائل دشمنيندن
***
“اولدوز” را بگوييد دلواپس نباشد
که عشق صمد را در وجود خويش جای داده ام
صمد در وجود و در قلب من است
آن که نام کوچک اش چون “وورغون”، صمد است
جای اش در جگر من است
و انتقام خواهد کشيد از دشمن خلق.
اوختای ، ۲۶ شهريور ۱۳۴۷
